Invidious

มันเจ็บปวดใจและสับสนเหลือเกินสำหรับการรอคอย

19ม.ค.64 เวลาประมาณ 22.30น.เราขับรถอย่างเร็วไปส่งแม่ ที่ ร.พ.ใกล้บ้าน แม่หายใจไม่ออก แต่แม่ยังลงจากรถเก๋งขึ้นเตียงคนไข้ได้ เจ้าหน้าที่รีบเข็นแม่เข้าห้องฉุกเฉินโดยเร็ว
พอสักครู่คุณหมอเรียกญาติเข้าพบ สิ่งที่เห็นติดตาคือคุณหมอและเจ้าหน้าที่ล้อมรอบตัวแม่เลย

แม่ดิ้นรน มือเท้าแม่เขียวมันทรมานใจลูกเหลือเกินแม่จ้า

ทางเลือก2ทางที่คุณหมอให้เราตัดสินใจโดยเร็วคือ

1.คือปั้มหัวใจ ผลที่ตามมาอาจจะซี่โครงหัก หรือปั้มไม่ขึ้น
2.ใส่ท่อช่วยหายใจ ผลที่ตามมาคือถ้าภายในสองอาทิตย์เอาท่อหายใจออกไม่ได้ ต้องเจาะคอ อยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต
และต้องมีคนคอยดูแลใกล้ชิดตลอดเวลาและติดเชื้อง่ายด้วย
ทั้งสองวิธีนี้คนไข้เจ็บแน่นอน

มันทรมานใจลูกเหลือเกิน ที่ต้องเลือก
แล้วเรากับหลานที่ไปด้วยก็ตัดสินใจทันทีให้คุณหมอสอดใส่ท่อหายใจ

เราหวังว่าแม่จะต้องกลับมาอยู่กับลูกๆหลานๆอีกแน่นอน เราพร้อมทุ่มเทดูแลและยอมรับผลที่จะเกิดขึ้นขอให้แม่มีชีวิตอยู่

หลังจากนั้นเราไม่ได้เห็นหน้าแม่อีกเลย
เพราะโควิดระบาดห้ามเยี่ยมทุกกรณี มันเจ็บปวดใจและสับสนเหลือเกินสำหรับการรอคอย

ในที่สุดหลานๆก็ตกลงกันว่า เราจะเขียนจดหมาย ถึงความในใจของลูกๆหลานๆสั้นๆคนละข้อความฝากคุณพยาบาลช่วยอ่านให้คุณยายฟัง ให้กำลังใจยาย และหวังว่ายายต้องดีขึ้น

และแล้วสิ่งที่ได้กลับมาคือ
จดหมายน้อยฉบับนี้ที่เขียนด้วยลายมือคุณยาย
น้ำตาแห่งความดีใจไหลพรั่งพรูกันทุกคน

แม่ปลอดภัยแล้ว เย้เย้
คุณยายปลอดภัยแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าแม่จะได้กลับบ้านวันไหน รอทาง ร.พ.โทรมาค่ะ

ท้ายนี้ขอกราบคุณพระคุ้มครองทุกท่านปลอดโรคปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวงเจอแต่สิ่งดีงามนะคะ