Дар ту мепечам чу гул бар буттае, Хонаи имони ман, меоди ман!
Устод Лоиқ
ریشه من منشاء اجداد من اصل من ایران من بنلاد من جان ما چون رشته دو بافت است بافت من تار و پود یاد من گر نباشی سینه ما می درد دشمن ایمان من – جلاد من چند غافل ماندی از درد دلم یک توئی امروز هم فریاد من بعد سامانی مرا سامان نماند باد بر کف شد هنر آباد من از فرارود این همه غافل مباش دست رستم یاز بر امداد من نور جام جم بیافکن بر دلم شادمان کن این دل ناشاد من هر در تو مصدر لفظ دریست مکتب من ، مذهب من ، داد من ما همه جمع پریشان توایم ای تو هم سرواده و سرواد من من اگر ره گم زدم در راه خویش شادمانم که توئی ارشاد من خود تو بتوانی گرامی داشتن یشت من ، زردشت من ، انشاد من آتش زردشت در چشمان توست آتش عشق نخست ایجاد من تا به درگاه ابد خواهد رسید “مثنوی “و " شاهنامه " زاد من می رسد بر چرخ از گلدسته هات آه من ، افغان من ، فریاد من باد شرطه گر نبود از سوی تو ای دریغ از کوشش بر باد من خامی ما را تو خواهی پخته کرد کوره من ، کاوه حداد من ضمن نام تو به فردا می برد توشه تاریخ را اولاد من در تو می بینم کمال آل خویش ای ز صلصال ازل همزاد من در تو می پیچم چو گل بر بته ای خانه ایمان من ، میعاد من استاد لایق
Kitobkhon
Решаи ман, маншаи аҷдоди ман,
Асли ман, Эрони ман, бунлоди ман.
Ҷони мо чун риштаи дубофтаст,
Бофти ман, тору пуди ёди ман.
Гар набошӣ, синаи мо медарад
Душмани имони ман – ҷаллоди ман.
Чанд ғофил мондӣ аз дарди дилам,
Як туӣ имрӯз ҳамфарёди ман.
Баъди Сомонӣ маро сомон намонд,
Бод бар каф шуд ҳунарободи ман.
Аз Варорӯд ин ҳама ғофил мабош,
Дасти Рустам ёз бар имдоди ман.
Нури ҷоми Ҷам бияфкан бар дилам,
Шодмон кун ин дили ношоди ман.
Ҳар дари ту масдари лафзи дарист,
Мактаби ман, мазҳаби ман, доди ман.
Мо ҳама ҷамъи парешони туем,
Эй ту ҳам сарводаву сарводи ман.
Ман агар раҳгум задам дар роҳи худ,
Шодбахтам, ки туӣ иршоди ман.
Худ ту битвонӣ гиромӣ доштан
Яшти ман, Зардушти ман, иншоди ман.
Оташи Зардушт дар чашмони туст,
Оташи ишқи нахустэҷоди ман.
То ба даргоҳи абад хоҳад расид
«Маснавӣ»-ю «Шоҳнома»-зоди ман.
Мерасад бар чарх аз гулдастаҳот
Оҳи ман, афғони ман, фарёди ман.
Боди шурта гар набуд аз сӯи ту,
Эй дареғ аз кӯшиши барбоди ман.
Хомии моро ту хоҳӣ пухта кард,
Кӯраи ман, Коваи ҳаддоди ман.
Зимни номи ту ба фардо мебарад
Тӯшаи таърихро авлоди ман.
Дар ту мебинам камоли оли хеш,
Эй зи салсоли азал ҳамзоди ман.
Дар ту мепечам чу гул бар буттае,
Хонаи имони ман, меоди ман!
Устод Лоиқ
ریشه من منشاء اجداد من
اصل من ایران من بنلاد من
جان ما چون رشته دو بافت است
بافت من تار و پود یاد من
گر نباشی سینه ما می درد
دشمن ایمان من – جلاد من
چند غافل ماندی از درد دلم
یک توئی امروز هم فریاد من
بعد سامانی مرا سامان نماند
باد بر کف شد هنر آباد من
از فرارود این همه غافل مباش
دست رستم یاز بر امداد من
نور جام جم بیافکن بر دلم
شادمان کن این دل ناشاد من
هر در تو مصدر لفظ دریست
مکتب من ، مذهب من ، داد من
ما همه جمع پریشان توایم
ای تو هم سرواده و سرواد من
من اگر ره گم زدم در راه خویش
شادمانم که توئی ارشاد من
خود تو بتوانی گرامی داشتن
یشت من ، زردشت من ، انشاد من
آتش زردشت در چشمان توست
آتش عشق نخست ایجاد من
تا به درگاه ابد خواهد رسید
“مثنوی “و " شاهنامه " زاد من
می رسد بر چرخ از گلدسته هات
آه من ، افغان من ، فریاد من
باد شرطه گر نبود از سوی تو
ای دریغ از کوشش بر باد من
خامی ما را تو خواهی پخته کرد
کوره من ، کاوه حداد من
ضمن نام تو به فردا می برد
توشه تاریخ را اولاد من
در تو می بینم کمال آل خویش
ای ز صلصال ازل همزاد من
در تو می پیچم چو گل بر بته ای
خانه ایمان من ، میعاد من
استاد لایق
4 months ago | [YT] | 323