Σήμερα, 23 Αυγούστου 2025 ξημερώνει νέα Σελήνη στην Παρθένο και μπαίνει και ο Ήλιος στην Παρθένο κι ενώ έλεγα να μην κάνω αστρολογική ανάρτηση, τελικά δεν μπόρεσα να ξεφύγω απ’ τις πιέσεις της ζωής (όχι της Λάσκαρης) και θα σας τα πω όλα για τον Αστερισμό μια και υπάρχει άμεση σχέση με το θέμα μας.
«Η Παρθένος συμβολίζει την Περσεφόνη, την κόρη του Δία και της Δήμητρας. Πήρε το όνομα Παρθένος από την παρθένα θεά Δήμητρα, που είναι η θεά μητέρα Γη, η θεϊκή και παγκόσμια Μητέρα, θεά της ευφορίας της γης (Δη-μήτηρ = Γη-μήτηρ). Έτσι, ο αστερισμός της Παρθένου ταυτίζεται και με τη Δήμητρα και με την όμορφη Περσεφόνη, που άρεσε στο θεό του Άδη, τον Πλούτωνα, και κάποια στιγμή την ξεμονάχιασε και την άρπαξε, για να την κάνει γυναίκα του.
Η θεά Δήμητρα θύμωσε πολύ που άρπαξε τη μοναχοκόρη της ο Πλούτωνας. Πάνω στο θυμό της πρόσταξε τη Γη να μην ανθίσει πια κανένα λουλούδι και να μην καρπίσει κανένα δέντρο. Η Δήμητρα λοιπόν προκάλεσε τέτοια πείνα και καταστροφή στη Γη, που θα κατέστρεφε την ανθρωπότητα. Ο Δίας τότε μεσολάβησε και έπεισε τον αδελφό του, τον Πλούτωνα, να αφήσει ελεύθερη την Περσεφόνη. Εκείνος δέχτηκε, αλλά μόνο για το μισό του χρόνου. Συμφωνήθηκε να μείνει η Περσεφόνη έξι μήνες στον Άδη –τις εποχές της νέκρωσης της Φύσης από τη Δήμητρα: χειμώνα και φθινόπωρο- και έξι μήνες μαζί με τη μητέρα της και τους άλλους θεούς, οπότε η Δήμητρα χαρούμενη ανανεώνει τη βλάστηση και χαρίζει καλοκαιρία: άνοιξη και καλοκαίρι.
Οι αρχαίοι Έλληνες τη φανταζόταν να κρατάει στο δεξί της χέρι ένα κλαδί από φοίνικα και στο αριστερό της ένα στάχυ, ως θεά του θερισμού. Γι’ αυτόν το λόγο, το λαμπρότερο άστρο της – μεγέθους 1,2 – ονομάζεται Στάχυς.
Τον Στάχυ που κρατάει η Παρθένος στο χέρι της οι Άραβες αστρονόμοι τον ονόμασαν Μονήρη (μοναχικό) και Απροστάτευτο, γιατί δε βρίσκεται κοντά του κανένα άλλο άστρο τέτοιου μεγέθους». [...] [1]
Όσο κι αν η Γη είναι η μητέρα μας, το σπίτι μας, ο πλανήτης που έτυχε να ξεφυτρώσουν τα αμινοξέα, κάποια «στάχυα» τελικά παρανιώθουν μονήρη, παραμένουν στο περιθώριο απροστάτευτα και ξεριζωμένα.
Κι ας φώναζε ο αρχηγός Σηάτλ στον Πρόεδρο των Ή.Π.Α Φράνκλιν Πηρς το 1854 πριν παραδώσει τη γη των Ινδιάνων στην κυβέρνηση: «Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα που ενώνει την οικογένεια. Ό,τι συμβαίνει στη Γη, συμβαίνει και στα παιδιά της Γης. Ο άνθρωπος δεν υφαίνει τον Ιστό της Ζωής. Ό,τι κάνει στον ιστό, το κάνει στον εαυτό του». Τι να καταλάβει τώρα ο Πηρς από κάποιον που μπορεί να λέγεται «Ασημένια Αρκούδα» στην καλύτερη... Το μόνο που σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή ήταν, άντε να πάρουμε τη Γη να χτίσουμε κάνα Κολλέγιο ν’ αφήσουμε τ’ όνομά μας. Και το Κολλέγιο είναι το ευτυχές σενάριο.
Φωτό 1&2: Το εξαιρετικό κόμικ του Mohammad Sabaaneh «Δύναμη Γεννημένη από Όνειρα, η Ιστορία μου είναι η Παλαιστίνη». Μοναδικές λινοτυπίες όπου χαράσσονται ο πόνος, η αγωνία, αλλά και οι ελπίδες του παλαιστινιακού λαού. Σας παραθέτω την αρχική σημείωση του καλλιτέχνη:
«Δεν ζωγράφισα τις σελίδες αυτού του βιβλίου.
Χρησιμοποίησα τη μέθοδο της λινοτυπίας.
Δεν μπόρεσα να χαράξω το όνομά μου στους τοίχους
του κελιού της φυλακής μου.
Για καιρό αναρωτιόμουν πώς οι φυλακισμένοι μπορούν να χαράξουν τα ονόματά τους στους τοίχους της φυλακής.
Για τον λόγο αυτό αποφάσισα να χαράξω τις ιστορίες τους
και να τις μοιραστώ με τον κόσμο».
Φωτό 3,4&5: Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες είναι από την αγαπημένη μου παραλία, την «Πατήθρα» στον Αζαλά που ακόμα κι αν βρίσκεται χωμένη στα ανατολικά, δεν σταματά ποτέ να αντιστέκεται.
Φωτό 6: Το «No Papers», είναι ένα κόμικ που θίγει τα θέματα των ανθρώπων χωρίς χαρτιά από μια πολύ ξεχωριστή ματιά, προβάλλοντας κυρίως το πρόβλημα της ταυτότητας, της απουσίας και τελικά της ανυπαρξίας. Συνδυάζει την προσωπική εμπειρία με σχετική βιβλιογραφία και προσεγγίζει το θέμα από μια εντελώς ανθρώπινη και ρεαλιστική σκοπιά χωρίς στοιχεία ηρωοποίησης ή αισθήματος οίκτου για τα πρόσωπα.
-Να πούμε ότι το καραβάκι στην φωτογραφία είναι δημιουργία του πρωτόγονου. Το έφτιαξε πριν 23 χρόνια, καθώς από τότε ήταν γνωστές οι ναυπηγικές του ικανότητες, είχε συγκεκριμένο προορισμό και έγινε σε μια φάση που μόνο οι καραβέλες του Μαγγελάνου τον ενδιέφεραν, αφού δεν τον χωρούσε ο τόπος, όμως εξακολουθούσε να έχει σοβαρές ελλείψεις στη Φυσική, μια και πίστευε ότι αφού τα πανιά πάνε προς μία κατεύθυνση, ε, δε θα πηγαίνει και η σημαία του πλοίου προς την ίδια; Χαχαχαχα...Χαλόοου, Αδράνεια κυρία Βαΐα... Αν ήμουν ο Νεύτωνας θα είχε φανεί εδώ και χρόνια ομολογουμένως.
Φωτο 7: Και θα εξακολουθήσω να μιλάω για τον πρωτόγονο γιατί έχει πλάκα. Όταν είσαι ντυμένος με φίδια στον κόρφο σου, φιδοκατάνες στο ζωνάρι σου, δεν βλέπεις καλά, δεν ακούς καλά καλά, έχεις χαρακιές και μάσκα στο στόμα απ’ το κοσπλέι, ε, είναι κι ο δημιουργός του κόμικ, εκτός από εικαστικός και απόφοιτος φιλολογίας, δεν θέλει και πολύ να παίξει χαλασμένο τηλέφωνο. Η αφιέρωση μια φορά ταίριαζε ταμάμ με την αμφίεση! Ευχαριστώ από καρδιάς τον Aspalax.
Και τα δύο παραπάνω κόμιξ στο τέλος των ιστοριών έχουν βιβλιογραφικές πηγές για να συμβουλευτείτε σχετικά με τα θέματα που πραγματεύονται.
Ο Μαχμούντ Νταρουίς ο εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης, θα μπορούσε να είναι ήρωας και στα δύο βιβλία που προανέφερα: «Γεννήθηκε το 1941 στο Al-Birwa της Παλαιστίνης. Στα έξι του χρόνια, το 1947, η οικογένειά του εκδιώχθηκε μαζί με άλλους 750.000 Παλαιστινίους, και κατέφυγε στον Λίβανο* όπου έζησαν σε προσφυγικό καταυλισμό για έναν χρόνο. Όταν επέστρεψαν, το χωριό τους είχε ήδη ισοπεδωθεί και στη θέση του υπήρχε ένας ισραηλινός εποικισμός. Οι ισραηλινές αρχές κατοχής τους απέδωσαν τον χαρακτηρισμό «present absentees», παρόντες δηλαδή αλλά χωρίς χαρτιά. Εγκαταστάθηκαν ως πρόσφυγες στο Deir al-Asad, στην περιοχή της Γαλιλαίας. Στη συνέχεια ο Νταρουίς έζησε για 10 χρόνια στη Χάιφα, από όπου του απαγορεύτηκε να μετακινείται. Από το 1967 ως το 1970 μάλιστα τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Κάθε χρόνο τον συλλάμβαναν, χωρίς να του απαγγελθούν κατηγορίες και χωρίς να οδηγηθεί σε δίκη, και τον άφηναν ελεύθερο. Έφυγε το 1970. Σπούδασε, εργάστηκε και έζησε ως εξόριστος Παλαιστίνιος της διασποράς στη Μόσχα, στο Κάιρο, στη Βηρυτό, στην Τύνιδα και στο Παρίσι. Το 1996 του επετράπη να επιστρέψει στην πατρίδα του. Εγκαταστάθηκε στη Ραμάλα. Πέθανε το 2008, σε ηλικία 67 ετών, μετά από εγχείριση ανοιχτής καρδιάς, στην Αμερική».
*Στις 14 Μαΐου 1948 ανακηρύχθηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη, χωρίς την παράλληλη ανακήρυξη ίδρυσης κράτους της Παλαιστίνης, όπως προβλεπόταν από την απόφαση 181 του ΟΗΕ. Στις 15 Μαΐου ξεκίνησε η «Νάκμπα», που σημαίνει «καταστροφή», με την εθνοκάθαρση τουλάχιστον 531 χωριών και πόλεων, τη δολοφονία 15.000 Παλαιστινίων και τον αναγκαστικό εκτοπισμό των δύο τρίτων του παλαιστινιακού πληθυσμού από την πατρίδα τους και τα σπίτια τους.
Σας παραθέτω εδώ ένα ποίημα του με τίτλο:
Ό,τι δίνει αξία στη ζωή μας βρίσκεται σ’ αυτή τη γη
Σ’ αυτή τη γη έχουμε ό,τι δίνει αξία στη ζωή μας: τον δισταγμό του Απρίλη,
τη μυρωδιά του ψωμιού την αυγή, το φυλαχτό μιας γυναίκας στους άντρες,
τα έργα του Αισχύλου, τις απαρχές του έρωτα, το χορταράκι πάνω στην πέτρα,
τις μανάδες που ζουν με την ανάσα του νέυ και τον φόβο των εισβολέων
για τις μνήμες που τους καταδιώκουν.
Ό,τι δίνει αξία στη ζωή μας το έχουμε σ’ αυτή τη γη: τις τελευταίες μέρες
του Σεπτέμβρη, την ομορφιά της ώριμης γυναίκας, το ρολόι του ήλιου στη φυλακή,
τα σύννεφα που μιμούνται σμήνη πλασμάτων, τις ζητοκραυγές για εκείνους
που χαμογελούν στον θάνατο, τον τρόμο του δυνάστη για τα τραγούδια.
Ό,τι δίνει αξία στη ζωή μας το έχουμε σ’ αυτή τη γη: πάνω σ’ αυτή τη γη
έχουμε την Κυρά της, μητέρα κάθε αρχής, μητέρα κάθε τέλους. Τη λέγαν Παλαιστίνη.
Το όνομά της Παλαιστίνη έγινε κι αργότερα. Κυρά μου, επειδή είσαι η Κυρά μου,
έχει αξία η ζωή μου. [2]
Φωτό 8: «Εμμέλεια», χαρακτικό της Παρασκευής Ζέρβα (βαθυτυπία / ακουαντίνα / μελάνι με ζάχαρη), Imp. 2024 / Το έργο εκτίθεται στην Πινακοθήκη Χαρακτικής «Κώστας Μαλάμος» του Δήμου Ζίτσας Ιωανίνων.
Ε και τέτοια μέρα με νέο φεγγάρι δεν μπορώ να μην σας αφήσω και κάτι μουσικό! Ένα απόσπασμα από μια καταπληκτική ταινία – αληθινή ιστορία – που είδα φέτος το «El 47», η οποία πραγματεύεται τον αγώνα των ανθρώπων του Torre Baró, μιας γειτονιάς στη Βαρκελώνη για αναγνώριση του βασικότερου δικαιώματός τους, «της ύπαρξης». Ανατριχιαστική ερμηνεία από τη Zoe (όχι τη Λάσκαρη) Bonafonte:
[1] Στράτος Θεοδοσίου / Μάνος Δανέζης, Τα Άστρα και οι Μύθοι τους – Εισαγωγή στην Ουρανογραφία, Εκδόσεις Δίαυλος, 1991.
[2] Τα βιογραφικά στοιχεία, όπως και το ποίημα και η φωτογραφία 8 προέρχονται από την Ανθολογία «Όταν έρθει το Αύριο», Μαχμούντ Νταρουίς, (μτφρ.) Τζένη Καραβίτη, (επιμ.) Ρόνι Μπου Σάμπα, δίγλωσση έκδοση, Εκδόσεις Μασάρ, Αθήνα, 2025.
prwtogonos
🌙 Ο prwtogonos προτείνει κόμιξ – μέρος 2ο! 🌾
Σήμερα, 23 Αυγούστου 2025 ξημερώνει νέα Σελήνη στην Παρθένο και μπαίνει και ο Ήλιος στην Παρθένο κι ενώ έλεγα να μην κάνω αστρολογική ανάρτηση, τελικά δεν μπόρεσα να ξεφύγω απ’ τις πιέσεις της ζωής (όχι της Λάσκαρης) και θα σας τα πω όλα για τον Αστερισμό μια και υπάρχει άμεση σχέση με το θέμα μας.
«Η Παρθένος συμβολίζει την Περσεφόνη, την κόρη του Δία και της Δήμητρας. Πήρε το όνομα Παρθένος από την παρθένα θεά Δήμητρα, που είναι η θεά μητέρα Γη, η θεϊκή και παγκόσμια Μητέρα, θεά της ευφορίας της γης (Δη-μήτηρ = Γη-μήτηρ). Έτσι, ο αστερισμός της Παρθένου ταυτίζεται και με τη Δήμητρα και με την όμορφη Περσεφόνη, που άρεσε στο θεό του Άδη, τον Πλούτωνα, και κάποια στιγμή την ξεμονάχιασε και την άρπαξε, για να την κάνει γυναίκα του.
Η θεά Δήμητρα θύμωσε πολύ που άρπαξε τη μοναχοκόρη της ο Πλούτωνας. Πάνω στο θυμό της πρόσταξε τη Γη να μην ανθίσει πια κανένα λουλούδι και να μην καρπίσει κανένα δέντρο. Η Δήμητρα λοιπόν προκάλεσε τέτοια πείνα και καταστροφή στη Γη, που θα κατέστρεφε την ανθρωπότητα. Ο Δίας τότε μεσολάβησε και έπεισε τον αδελφό του, τον Πλούτωνα, να αφήσει ελεύθερη την Περσεφόνη. Εκείνος δέχτηκε, αλλά μόνο για το μισό του χρόνου. Συμφωνήθηκε να μείνει η Περσεφόνη έξι μήνες στον Άδη –τις εποχές της νέκρωσης της Φύσης από τη Δήμητρα: χειμώνα και φθινόπωρο- και έξι μήνες μαζί με τη μητέρα της και τους άλλους θεούς, οπότε η Δήμητρα χαρούμενη ανανεώνει τη βλάστηση και χαρίζει καλοκαιρία: άνοιξη και καλοκαίρι.
Οι αρχαίοι Έλληνες τη φανταζόταν να κρατάει στο δεξί της χέρι ένα κλαδί από φοίνικα και στο αριστερό της ένα στάχυ, ως θεά του θερισμού. Γι’ αυτόν το λόγο, το λαμπρότερο άστρο της – μεγέθους 1,2 – ονομάζεται Στάχυς.
Τον Στάχυ που κρατάει η Παρθένος στο χέρι της οι Άραβες αστρονόμοι τον ονόμασαν Μονήρη (μοναχικό) και Απροστάτευτο, γιατί δε βρίσκεται κοντά του κανένα άλλο άστρο τέτοιου μεγέθους». [...] [1]
Όσο κι αν η Γη είναι η μητέρα μας, το σπίτι μας, ο πλανήτης που έτυχε να ξεφυτρώσουν τα αμινοξέα, κάποια «στάχυα» τελικά παρανιώθουν μονήρη, παραμένουν στο περιθώριο απροστάτευτα και ξεριζωμένα.
Κι ας φώναζε ο αρχηγός Σηάτλ στον Πρόεδρο των Ή.Π.Α Φράνκλιν Πηρς το 1854 πριν παραδώσει τη γη των Ινδιάνων στην κυβέρνηση: «Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα που ενώνει την οικογένεια. Ό,τι συμβαίνει στη Γη, συμβαίνει και στα παιδιά της Γης. Ο άνθρωπος δεν υφαίνει τον Ιστό της Ζωής. Ό,τι κάνει στον ιστό, το κάνει στον εαυτό του». Τι να καταλάβει τώρα ο Πηρς από κάποιον που μπορεί να λέγεται «Ασημένια Αρκούδα» στην καλύτερη... Το μόνο που σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή ήταν, άντε να πάρουμε τη Γη να χτίσουμε κάνα Κολλέγιο ν’ αφήσουμε τ’ όνομά μας. Και το Κολλέγιο είναι το ευτυχές σενάριο.
Φωτό 1&2: Το εξαιρετικό κόμικ του Mohammad Sabaaneh «Δύναμη Γεννημένη από Όνειρα, η Ιστορία μου είναι η Παλαιστίνη». Μοναδικές λινοτυπίες όπου χαράσσονται ο πόνος, η αγωνία, αλλά και οι ελπίδες του παλαιστινιακού λαού. Σας παραθέτω την αρχική σημείωση του καλλιτέχνη:
«Δεν ζωγράφισα τις σελίδες αυτού του βιβλίου.
Χρησιμοποίησα τη μέθοδο της λινοτυπίας.
Δεν μπόρεσα να χαράξω το όνομά μου στους τοίχους
του κελιού της φυλακής μου.
Για καιρό αναρωτιόμουν πώς οι φυλακισμένοι μπορούν να χαράξουν τα ονόματά τους στους τοίχους της φυλακής.
Για τον λόγο αυτό αποφάσισα να χαράξω τις ιστορίες τους
και να τις μοιραστώ με τον κόσμο».
Φωτό 3,4&5: Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες είναι από την αγαπημένη μου παραλία, την «Πατήθρα» στον Αζαλά που ακόμα κι αν βρίσκεται χωμένη στα ανατολικά, δεν σταματά ποτέ να αντιστέκεται.
Φωτό 6: Το «No Papers», είναι ένα κόμικ που θίγει τα θέματα των ανθρώπων χωρίς χαρτιά από μια πολύ ξεχωριστή ματιά, προβάλλοντας κυρίως το πρόβλημα της ταυτότητας, της απουσίας και τελικά της ανυπαρξίας. Συνδυάζει την προσωπική εμπειρία με σχετική βιβλιογραφία και προσεγγίζει το θέμα από μια εντελώς ανθρώπινη και ρεαλιστική σκοπιά χωρίς στοιχεία ηρωοποίησης ή αισθήματος οίκτου για τα πρόσωπα.
-Να πούμε ότι το καραβάκι στην φωτογραφία είναι δημιουργία του πρωτόγονου. Το έφτιαξε πριν 23 χρόνια, καθώς από τότε ήταν γνωστές οι ναυπηγικές του ικανότητες, είχε συγκεκριμένο προορισμό και έγινε σε μια φάση που μόνο οι καραβέλες του Μαγγελάνου τον ενδιέφεραν, αφού δεν τον χωρούσε ο τόπος, όμως εξακολουθούσε να έχει σοβαρές ελλείψεις στη Φυσική, μια και πίστευε ότι αφού τα πανιά πάνε προς μία κατεύθυνση, ε, δε θα πηγαίνει και η σημαία του πλοίου προς την ίδια; Χαχαχαχα...Χαλόοου, Αδράνεια κυρία Βαΐα... Αν ήμουν ο Νεύτωνας θα είχε φανεί εδώ και χρόνια ομολογουμένως.
Φωτο 7: Και θα εξακολουθήσω να μιλάω για τον πρωτόγονο γιατί έχει πλάκα. Όταν είσαι ντυμένος με φίδια στον κόρφο σου, φιδοκατάνες στο ζωνάρι σου, δεν βλέπεις καλά, δεν ακούς καλά καλά, έχεις χαρακιές και μάσκα στο στόμα απ’ το κοσπλέι, ε, είναι κι ο δημιουργός του κόμικ, εκτός από εικαστικός και απόφοιτος φιλολογίας, δεν θέλει και πολύ να παίξει χαλασμένο τηλέφωνο. Η αφιέρωση μια φορά ταίριαζε ταμάμ με την αμφίεση! Ευχαριστώ από καρδιάς τον Aspalax.
Και τα δύο παραπάνω κόμιξ στο τέλος των ιστοριών έχουν βιβλιογραφικές πηγές για να συμβουλευτείτε σχετικά με τα θέματα που πραγματεύονται.
Ο Μαχμούντ Νταρουίς ο εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης, θα μπορούσε να είναι ήρωας και στα δύο βιβλία που προανέφερα: «Γεννήθηκε το 1941 στο Al-Birwa της Παλαιστίνης. Στα έξι του χρόνια, το 1947, η οικογένειά του εκδιώχθηκε μαζί με άλλους 750.000 Παλαιστινίους, και κατέφυγε στον Λίβανο* όπου έζησαν σε προσφυγικό καταυλισμό για έναν χρόνο. Όταν επέστρεψαν, το χωριό τους είχε ήδη ισοπεδωθεί και στη θέση του υπήρχε ένας ισραηλινός εποικισμός. Οι ισραηλινές αρχές κατοχής τους απέδωσαν τον χαρακτηρισμό «present absentees», παρόντες δηλαδή αλλά χωρίς χαρτιά. Εγκαταστάθηκαν ως πρόσφυγες στο Deir al-Asad, στην περιοχή της Γαλιλαίας. Στη συνέχεια ο Νταρουίς έζησε για 10 χρόνια στη Χάιφα, από όπου του απαγορεύτηκε να μετακινείται. Από το 1967 ως το 1970 μάλιστα τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Κάθε χρόνο τον συλλάμβαναν, χωρίς να του απαγγελθούν κατηγορίες και χωρίς να οδηγηθεί σε δίκη, και τον άφηναν ελεύθερο. Έφυγε το 1970. Σπούδασε, εργάστηκε και έζησε ως εξόριστος Παλαιστίνιος της διασποράς στη Μόσχα, στο Κάιρο, στη Βηρυτό, στην Τύνιδα και στο Παρίσι. Το 1996 του επετράπη να επιστρέψει στην πατρίδα του. Εγκαταστάθηκε στη Ραμάλα. Πέθανε το 2008, σε ηλικία 67 ετών, μετά από εγχείριση ανοιχτής καρδιάς, στην Αμερική».
*Στις 14 Μαΐου 1948 ανακηρύχθηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη, χωρίς την παράλληλη ανακήρυξη ίδρυσης κράτους της Παλαιστίνης, όπως προβλεπόταν από την απόφαση 181 του ΟΗΕ. Στις 15 Μαΐου ξεκίνησε η «Νάκμπα», που σημαίνει «καταστροφή», με την εθνοκάθαρση τουλάχιστον 531 χωριών και πόλεων, τη δολοφονία 15.000 Παλαιστινίων και τον αναγκαστικό εκτοπισμό των δύο τρίτων του παλαιστινιακού πληθυσμού από την πατρίδα τους και τα σπίτια τους.
Σας παραθέτω εδώ ένα ποίημα του με τίτλο:
Ό,τι δίνει αξία στη ζωή μας βρίσκεται σ’ αυτή τη γη
Σ’ αυτή τη γη έχουμε ό,τι δίνει αξία στη ζωή μας: τον δισταγμό του Απρίλη,
τη μυρωδιά του ψωμιού την αυγή, το φυλαχτό μιας γυναίκας στους άντρες,
τα έργα του Αισχύλου, τις απαρχές του έρωτα, το χορταράκι πάνω στην πέτρα,
τις μανάδες που ζουν με την ανάσα του νέυ και τον φόβο των εισβολέων
για τις μνήμες που τους καταδιώκουν.
Ό,τι δίνει αξία στη ζωή μας το έχουμε σ’ αυτή τη γη: τις τελευταίες μέρες
του Σεπτέμβρη, την ομορφιά της ώριμης γυναίκας, το ρολόι του ήλιου στη φυλακή,
τα σύννεφα που μιμούνται σμήνη πλασμάτων, τις ζητοκραυγές για εκείνους
που χαμογελούν στον θάνατο, τον τρόμο του δυνάστη για τα τραγούδια.
Ό,τι δίνει αξία στη ζωή μας το έχουμε σ’ αυτή τη γη: πάνω σ’ αυτή τη γη
έχουμε την Κυρά της, μητέρα κάθε αρχής, μητέρα κάθε τέλους. Τη λέγαν Παλαιστίνη.
Το όνομά της Παλαιστίνη έγινε κι αργότερα. Κυρά μου, επειδή είσαι η Κυρά μου,
έχει αξία η ζωή μου. [2]
Φωτό 8: «Εμμέλεια», χαρακτικό της Παρασκευής Ζέρβα (βαθυτυπία / ακουαντίνα / μελάνι με ζάχαρη), Imp. 2024 / Το έργο εκτίθεται στην Πινακοθήκη Χαρακτικής «Κώστας Μαλάμος» του Δήμου Ζίτσας Ιωανίνων.
Ε και τέτοια μέρα με νέο φεγγάρι δεν μπορώ να μην σας αφήσω και κάτι μουσικό! Ένα απόσπασμα από μια καταπληκτική ταινία – αληθινή ιστορία – που είδα φέτος το «El 47», η οποία πραγματεύεται τον αγώνα των ανθρώπων του Torre Baró, μιας γειτονιάς στη Βαρκελώνη για αναγνώριση του βασικότερου δικαιώματός τους, «της ύπαρξης». Ανατριχιαστική ερμηνεία από τη Zoe (όχι τη Λάσκαρη) Bonafonte:
https://www.youtube.com/watch?v=wlho0...
[1] Στράτος Θεοδοσίου / Μάνος Δανέζης, Τα Άστρα και οι Μύθοι τους – Εισαγωγή στην Ουρανογραφία, Εκδόσεις Δίαυλος, 1991.
[2] Τα βιογραφικά στοιχεία, όπως και το ποίημα και η φωτογραφία 8 προέρχονται από την Ανθολογία «Όταν έρθει το Αύριο», Μαχμούντ Νταρουίς, (μτφρ.) Τζένη Καραβίτη, (επιμ.) Ρόνι Μπου Σάμπα, δίγλωσση έκδοση, Εκδόσεις Μασάρ, Αθήνα, 2025.
Συνεχίζεται...
2 months ago (edited) | [YT] | 2